Paweł Zalewski

 

- Dzień dobry Panu. Dzień dobry Państwu.

 

 

- Ja się tak łatwo nie wzruszam. To był bardzo ważny dzień dla Polski i dla Europy.

 

 

- Po kilku latach i w tym przypadku już z polskim udziałem. Przypomnę, że Polska w kilku miejscach zmieniła dotychczasowe ustalenia wcześniej przyjęte, jeszcze przed akcesją państw, w tym Polski, do UE. Z udziałem Polski stworzyliśmy konstrukcję, która może nie jest doskonała, ale popycha integrację europejską do przodu, także w sprawach, które są dla nas ważne - sprawach polityki zagranicznej.

 

 

- Daleko idąca przesada.

 

 

- Nie ma żadnego superpaństwa. W kwestii najistotniejszej, czyli wspólnej polityki bezpieczeństwa i zagranicznej, w dalszym ciągu będą decydowały poszczególne państwa, a nie ten mechanizm wspólnotowy, czyli komisja. UE uzyskała dodatkowe instrumenty, które pozwolą łatwiej wypracowywać 27 państwom wspólne stanowisko. A dla nas to jest istotne, chociażby w kontekście Rosji.

 

 

- Traktat tworzy szereg mechanizmów, które pozwalają łatwiej koordynować dotychczasowe działania. W gruncie rzeczy, nie tworzy wielu nowych polityk, natomiast usprawnia działanie dotychczasowych.

 

 

- Nie będzie ministra spraw zagranicznych. Ta funkcja będzie się inaczej nazywała, m.in. na skutek sprzeciwów brytyjskich. Ale rzeczywiście będzie osoba, która będzie w imieniu Rady wykonywała funkcję związane ze wspólną polityką zagraniczną. Polityka tej osoby, polityka UE, będzie musiała być uzgodniona wcześniej przez 27 państw. Do tej pory to było trudne. Teraz też to nie będzie proste. Ale dzięki pewnym proceduralnym ułatwieniom, chociażby związanych z mechanizmem podejmowania decyzji, łatwiej takie stanowisko będzie wypracowywać.

 

 

- Pełna zgoda. Do tej pory ten fakt zresztą wyrażał się w tym, że UE była w stanie wspólną politykę zagraniczną określić wobec Konga, Sudanu, czy w bardzo ważnej sprawie wobec Iranu. Ale nie była w stanie określić w najważniejszej kwestii, czyli wobec Rosji. Ale Tu ma Pan rację - obok mechanizmów, instrumentów potrzebna jest wola polityczna. Mam wrażenie, że dziś z tą wolą polityczną jest lepiej niż 2 lata temu.

 

 

- Jeżeli jesteśmy na drodze to na samym początku tej drogi, w gruncie rzeczy. Niewątpliwie jeszcze wiele lat musi do tego upłynąć. Cieszę się, że będziemy mogli łatwiej mówić wspólnym głosem, bo to oznacza, że głos Polski będzie znacznie łatwiej, chętniej słuchany.

 

 

- Dlatego, że mechanizm podejmowania dziś decyzji nie będzie polegał wyłącznie na tym, że dwa państwa - Francja i Niemcy - czy też 3 państwa - Francja, Niemcy i Wielka Brytania - uzgodnią wspólną politykę tak, jak to było do tej pory. Dziś w większym stopniu trzeba będzie konsultować te kwestie z Polską.

 

 

- To jest funkcja, która jest pewnym ustępstwem na rzecz prezydencji francuskiej, która chciałaby, żeby ten mechanizm uzgodnień poszczególnych państw w gruncie rzeczy wzmocnić. Były dwie tendencje w UE - wspólnotowa, aby przerzucić więcej kompetencji do komisji. Komisji, która jest wyrazicielem wszystkich państw, też całej UE, która stara się stworzyć punkt widzenia europejski, a nie poszczególnych państw. I ten mechanizm uzgodnieniowy, narodowy, czyli w Radzie Europejskiej, gdzie 27 państw, dyskutuje poszczególne kwestie. Stworzenie funkcji prezydenta UE jako przewodniczącego Rady, de facto wzmacnia ten mechanizm narodowy. Między innymi dlatego trudno jest mówić o tym, że mamy superpaństwo, bo ten mechanizm uzgodnień narodowych bynajmniej nie został osłabiony.

 

 

- Tak. Bo tu obie strony, czy te dwa kierunki ze sobą jakoś musiały nawiązywać kompromis. Wyrazem tego kompromisu jest wzmocnienie tego mechanizmu narodowego, poprzez funkcję prezydenta UE. Z drugiej strony, wzmocnienie w wielu aspektach PE, ale także parlamentów narodowych, bo one też uzyskują istotne kompetencje, których do tej pory nie miały.

 

 

- Polska będzie miała większe możliwości instytucjonalne przekonywania do swojego punktu widzenia tak, aby stał się on w części polityką wspólną, europejską.

 

 

- Tylko, że jak Pan redaktor porówna potencjał Polski i Rosji, to gdyby Polska sama prowadziła swoją politykę, to wiadomo, czym by ona mogła się skończyć. A jak Pan porówna potencjał UE i Rosji, to już przewaga jest po naszej stronie.

 

 

- Tak nie było. Potrzebne były dwa lata konsekwentnej polityki wobec Rosji i UE, a również późniejsza polityka obecnego rządu.

 

 

- Ta konsekwencja polegała na tym, że z jednej strony przekonywaliśmy naszych partnerów w UE do naszego stanowiska w sprawie Rosji. Mam wrażenie, że szczyt w Samarze, który odbył się wiosną tego roku był wyrazem tego, iź UE chętniej nas słucha. To był wielki sukces, bo rzeczywiście wtedy po raz pierwszy Europa mówiła z Rosją jednym głosem. Z drugiej strony, rozumiem, że potrzebny był pewien gest dobrej woli, który zawsze łatwiej wykonać nowemu rządowi. I Donald Tusk to zrobił. I dobrze.

 

 

- Nie. To nie jest nowa odsłona. Widać wyraźnie, że Donald Tusk - i dobrze - kontynuuje poprzednią politykę zagraniczną w sensie treści, substancji, tego, co jest celem.

 

 

- I pewnie dlatego usłyszał 3 razy nie, bo prosił dokładnie o te same rzeczy, o które prosił rząd Kaczyńskiego.

 

 

- Nie ma, bo to jest zbyt poważny proces, zbyt wiele sprzecznych interesów, żeby to się wydarzyło szybko.

 

 

- To jest proces.

 

 

- Szczęśliwie to nie jest ten sam proces. Dziś ze zrozumieniem naszych postulatów jest lepiej niż dwa lata temu.

 

 

- Tak. Widać wyraźnie tego konsekwencje, chociażby biorąc pod uwagę to, co mówią Niemcy na temat gazociągu bałtyckiego.

 

 

- Ale już innym tonem. I widać wyraźnie, że rząd nie jest tak bardzo zaangażowany w ten proces, jak był rząd Schroedera.

 

 

- To nie jest prawda.

 

 

- Właśnie nie powstaje.

 

 

- Właśnie nie powstaje.

 

 

- Póki co nie powstaje. Jeszcze trasa tej rury nie jest uzgodniona. Mamy już koniec 2007 roku. Pamiętamy, jak ten projekt był z hukiem ogłaszany we wrześniu 2005 roku. Ma duże opóźnienie.

 

 

- Tak. To jest najlepszy przykład korupcji politycznej.

 

 

- To oznacza, że Rosja będzie podążała w tę samą stronę - bardzo niebezpieczną i dla demokratów, dla demokracji rosyjskiej i dla Zachodu.

 

 

- Tak. Biorąc pod uwagę, że nie mają alternatywy, nie dziwię się.

 

 

- Ja już nie jestem posłem PiS-u, więc to nie jest pytanie do mnie.

 

 

- Nie. Nie widzę powodu.

 

 

- Jestem zdziwiony, dlaczego pan przewodniczący Gosiewski nie zwracał uwagi na honor, gdy pan prezes Kaczyński, zupełnie bezprawnie zawieszał mnie w moich prawach, uniemożliwił mi wzięcie udziału w kongresie. Dlaczego wtedy nie mówił tak chętnie o honorze?

 

 

- Moja wiedza jest taka, że trzech. Nie rozmawiałem jeszcze na ten temat z Piotrem Krzywickim, a o nim jest tu mowa.

 

 

- Nie. Naszym celem była forma PiS, a nie tworzenie nowej partii, czy przystępowanie do jakiejś innej.

 

 

- My przystępowaliśmy do tego programu reform wiedząc, że on jest bardzo ryzykowny i że może skończyć się tym, że znajdziemy się poza polityką. Mamy 4 lata przed sobą. Zobaczymy, co czas pokaże. Nie mamy projektu budowy partii politycznej.

 

 

- Nie wiem. Moim celem nie jest wyciąganie ludzi z PiS-u. Nie wiem. Jeżeli te osoby podejmą taką decyzję, to będzie to ich decyzja. Je nie wiem. Nie mam pojęcia.

 

 

- Teraz chcę być dobrym posłem, chcę dobrze realizować swoje zadania, dobrze pracować w komisji spraw zagranicznych, dobrze realizować swój mandat.

 

 

- W domu.

 

 

- Dziękuję bardzo.