Bawmy się polszczyzną! Mateusz Adamczyk w Trójce o języku i komunikacji

- Zabawa językiem polskim dla samego języka jest ogromną wartością - podkreśla Mateusz Adamczyk. Zdaniem gościa Trójki, przyzwyczailiśmy się, że jeśli mówimy o języku to wyłącznie w takim szkolnym kontekście poprawności językowej.

Nie da się określić w stu procentach, co jest poprawne, a co nie

Tymczasem sprawa nie jest tak oczywista. - W zasadzie nie da się określić, czy coś jest w stu procentach poprawne, a co nie - zauważa rozmówca Katarzyny Borowieckiej. Zatem jeśli mówimy o błędach językowych, to zakładamy nieświadome odstępstwo od normy językowej. A błędami można się bawić i widać to w różnego rodzaju testach kultury. 

Mateusz Adamczyk zachęca, żeby przyglądać się temu, jak posługujemy się językiem. Ważne, by rozpoznać nie tylko jakim językiem się posługujemy, nie tylko, co nas bawi w języku, ale także, jaki język się nam podoba, który język jest nam bliski.

- To jest ważne, bo jeśli my przyjmujemy jakąś postawę wobec języka, to znaczy, że taką postawę mamy wobec drugiego człowieka w komunikacji.  I ta komunikacja jest tu najważniejsza - podkreśla Adamczyk.

Idealna polszczyzna? Nie istnieje!

- Nie istnieje coś takiego, jak idealna polszczyzna - mówi gość Trójki. Idealna jest wtedy, kiedy odpowiada naszym potrzebom komunikacyjnym w danym czasie. Wtedy język jest odpowiedni, czyli można powiedzieć, że idealny.

Zdaniem Mateusza Adamczyka, dążenie do ideału pozbawia nas radości, pozbawia nas docenienia tego, co już mamy. A mamy w języku ogromne bogactwo. Wystarczy otworzyć słownik etymologiczny i sprawdzić, jaka mądrość kryje się za rozmaitymi słowami. To działa nawet autoterapeutycznie. 

Język częścią naszej tożsamości 

Oddzielną kategorią jest analiza języka stosowana w kryminologii. Język, którym się posługujemy to taki odcisk palca. - Język jest częścią naszej tożsamości, naszych zachowań i na tej podstawie można nas zidentyfikować - podkreśla rozmówca Katarzyny Borowieckiej. 

- Czy to oznacza, że mamy nie mówić? Nie, mówmy z radością! Wypracowanie sobie charakterystycznego języka, z którym jesteśmy kojarzeni, to co pięknego! - podsumowuje Adamczyk.

*

Izabela Dudkiewicz