Ważna wystawa przed warszawską Kordegardą

• Janusz Korczak i Stefania Wilczyńska założyli Dom Sierot w roku 1912 i prowadzili go aż do śmierci w 1942 roku. Przed wojną mieścił się przy ul. Krochmalnej 92, a po stworzeniu getta musiał zmienić siedzibę
• Ważną częścią Domu Sierot była przeznaczona dla młodzieży bursa, której mieszkańcy na miejscu pobierali praktyczną naukę zawodu wychowawcy, ucząc się w różnych instytucjach

Dostrzec i docenić małego człowieka

– Janusz Korczak i Stefania Wilczyńska to wybitne osoby, które dały impuls podmiotowości i umiłowania człowieka. Dużego i małego człowieka. Bo w każdym zawsze odnajdowali to, co najpiękniejsze i najlepsze, pochylali się nad ludźmi, którzy przez wielu są niedostrzegani – mówi Rafał Wiśniewski, dyrektor Narodowego Centrum Kultury. – To właśnie z ludźmi, w szczególności młodzieżą ubogą, sierotami pracowali i oddali za nich życie – dodaje.

– Korczak podkreślał, ze pedagogika to nie jest nauka o dzieciach – to jest nauka o ludziach. Nie zgadzał się z powiedzeniem, że "dzieci i ryby głosu nie mają". Oczywiście, że mają: traktował dziecko jako pełnoprawny podmiot, który ma prawo, by marzyć, błądzić, by dać mu przestrzeń do realizacji pasji – podkreśla rozmówca Katarzyny Cygler. – Nieustannie pochylał się nad małym człowiekiem, pokazywał tę podmiotowość i to, co jest najlepsze w dziecku – wskazuje.

Dom Sierot i bursa

Pod koniec życia Janusz Korczak pisał o stworzonym i prowadzonym przez siebie i Stefanię Wilczyńską Domu Sierot: „Dom Sierot nie był, nie jest, nie będzie Domem Sierot Korczaka. Za mały, za słaby, za biedny i za głupi na to, by […] dzieci wybrać, ubrać, zgromadzić – wyżywić, ogrzać – otoczyć opieką i w życie wprowadzić... Tej wielkiej pracy dokonał wysiłek zbiorowy wielu setek ludzi dobrej woli i światłego zrozumienia sprawy dziecka... sieroty. Są wśród nich liczne piękne imiona, są liczni bezimienni... – ich praca, pomoc, rada, doświadczenie budowały materialnie i duchowo wartości tego warsztatu i  bogatego przedsiębiorstwa”.

Przeczytaj także

• "W Domu Sierot Korczaka wszyscy byli równi"
• Pani Stefa wychodzi z cienia Korczaka
• 18. edycja Festiwalu Kultury Żydowskiej "Warszawa Singera"

Ważną częścią Domu była bursa – przeznaczona dla młodzieży, której mieszkańcy na miejscu pobierali praktyczną naukę zawodu wychowawcy, ucząc się w różnych instytucjach. Niektórzy z nich studiowali na Uniwersytecie Warszawskim.

Wystawa przedstawia dziewięć sylwetek bursistów, studentów Uniwersytetu Warszawskiego, ale jest hołdem dla wszystkich młodych współtwórców dzieła, jakim był Dom Sierot.

Przypomnieć Stefanię Wilczyńską

– W bursie obowiązywały reguły: osoby, które w niej przebywały, miały określone zadania, które musiały same realizować, współtworzyć to złożone środowisko poprzez współpracę z innymi – tłumaczy dyrektor NCK Rafał Wiśniewski. – Również młodzież, która przebywała w kursach rocznych, dziewczęta i chłopcy, którzy się uczyli we Wszechnicy Polskiej czy na Uniwersytecie Warszawskim lub próbowali kończyć kursy nauczycielskie, byli zobligowani do tego, aby pracować z najmłodszymi i dawać wsparcie o charakterze pedagogicznym – wylicza.

Ważną postacią była też Stefania Wilczyńska, bliska współpracownica Janusza Korczaka, osoba, jak się wydaje, bardzo niedoceniana, by nie powiedzieć – niezauważana. Tymczasem ona także współtworzyła Dom Sierot oraz bursę dla młodzieży i sierot. Dzięki tej wystawie jest szansa, że jej postać zostanie przywrócona powszechnej pamięci, a jej wkład doceniony.

Wystawa potrwa do 5 maja 2022 roku. Jest także do pobrania bezpłatnie ze strony Narodowego Centrum Kultury nck.pl.

Posłuchaj

8:42

"Bursa Janusza Korczaka i Stefanii Wilczyńskiej". Wystawa przez warszawską Kordegardą (Trójka przed południem)

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

***

Tytuł audycji: Trójka przed południem
Prowadzi: Katarzyna Cygler
Gość: Rafał Wiśniewski (dyrektor Narodowego Centrum Kultury)
Data emisji: 21.04.2022
Godzina emisji: 9.34

pr