Amanda Lee Koe: obraz Singapuru jest błyszczący i powierzchowny. Sprzeciwiam się temu

Posłuchaj

46:27

Amanda Lee Koe "Ministerstwo moralnej paniki" (Wszystkie Książki Świata/Trójka)

Dodaj do playlisty

Dodaj do playlisty

Literatura, która sięga głębiej

Jesteśmy skłonni sądzić, że Singapur to kraj nowoczesny, szczęśliwy, szczyt szczytów możliwości współczesnego świata. Ale gdy się spojrzy od wewnątrz, wygląda na to, że obraz fałszywy.

– Singapur jest miejscem, o którym ludzie zbyt wiele nie wiedzą: jesteśmy skazani na to, co podają nam media. A jest to obraz tyle błyszczący, co powierzchowny. Literatura pozwala nam zagłębić się głębiej w problemy danego miejsca – mówi Amanda Lee Koe, autorka zbioru opowiadań "Ministerstwo moralnej paniki". – Singapur to tak naprawdę bardzo wiele poziomów w społeczeństwie. Ale musimy pamiętać o ścisłej kontroli mediów w Singapurze, więc promowany jest w zasadzie jeden obraz, jeden typ narracji. Ja staram się temu w mojej literaturze przeciwstawić pokazując różne rzeczy z różnych punktów widzenia. Mam w sobie potrzebę prezentacji najprzeróżniejszych stanowisk i w związku z tym przyjmuje to właśnie taką postać – tłumaczy.

Jedna partia, jedne media, jeden naród

Singapurem od 1965 roku, czyli od chwili ogłoszenia niepodległości (a w praktyce od 1959 roku), rządzi Partia Akcji Ludowej. To pierwotnie lewicowe ugrupowanie przesunęło się z czasem na pozycje konserwatywne, centroprawicowe. W Singapurze zakazane są zgromadzenia i marsze protestacyjne, istnieje jedna, kontrolowana przez państwo stacja telewizyjna oraz jeden koncern, który zarządza mediami.

Przeczytaj także

• Deborah Levy o swoich książkach: chcesz być zainteresowany, a nie zanudzony na śmierć tym, co piszesz
• Elżbieta Cherezińska, królowa powieści historycznych
• "Wszystkie Książki Świata": Zadie Smith i jej ostatnia powieść "Oszustwo"

– Obowiązująca narracja w chwili obecnej w Singapurze jest narracją większości, a większość są to heteroseksualni przedstawiciele wyższej klasy średniej, z reguły Chińczycy, którzy promują takie wartości, jak chociażby bardzo klasycznie rozumiana  rodzina. Są to wartości konserwatywne i bardzo kapitalistyczne, wykluczające wszelkie mniejszości czy to rasowe, czy seksualne – wyjaśnia rozmówczyni Michała Nogasia. – W związku z tym szczególna rola przypada fikcji literackiej, która mimo że jest fikcją, ma do odegrania niebagatelną rolę – wskazuje.

Outsider zakłóca piękny obraz

Owa jednolitość przekazu ma na celu utrwalenie mitu Partia Akcji Ludowej jako władzy, która doskonale sobie radzi z prowadzeniem kraju, jest wyjątkowo efektywna w tym, co robi, a w związku z tym ukochana i popierana przez całe społeczeństwo.

– Postać outsidera ma w związku z tym szczególną role do odegrania. Przy czym postać ta w moim pisarstwie nie była zamierzona. Ale tak często zaczęto zwracać mi uwagę na to, że ona się pojawia, że zaczęłam się nad tym zastanawiać – opowiada pisarka. – I faktycznie: dochodzę do wniosku, że czy to będą mniejszości rasowe, narodowościowe czy seksualne, wprowadzenie do jednolitej, monolitycznej narracji uprawianej przez władze, właśnie takich outsiderów, powoduje zakłócenie tejże narracji – wskazuje.