"Serce narodu koło przystanku" - Włodzimierz Nowak

Serce narodu koło przystanku
Włodzimierz Nowak
premiera: 29 październik

Pojawiają się w nich najbardziej palące kwestie: upadające PGR-y, zamykane kopalnie, wejście do Unii Europejskiej. Włodzimierz Nowak zajmuje się często historiami z pierwszych stron gazet, jak samobójstwa nastolatków czy konflikt miasta Oświęcim z Muzeum Auschwitz-Birkenau, ale jedzie też w zapalne miejsca, gdy nie ma już kamer i medialny hałas cichnie. I w tej ciszy poznański reporter słyszy więcej, odkrywa skomplikowane meandry ludzkich losów, poznaje dalszy ciąg historii albo jej nigdy nieopowiedziany początek.

Z dużej części tych tekstów wyłania się przygnębiający obraz miejsc i ludzi opuszczonych przez państwo. Tylko czasem – jak w reportażu Życie jest pionowe – błyska na chwilę nadzieja. Nowak pokazuje, że w zapomnianych miasteczkach i wsiach są ludzie, którzy mimo przeciwności losu starają się zmienić Polskę B na lepszą, taką, w której będzie miejsce i dla osoby niepełnosprawnej, i dla samotnej matki, i dla górnika z zamkniętej kopalni.

"Włodzimierz Nowak chodzi samotnie ścieżkami, które wiodą przez nie zawsze piękne okolice i szuka miejsc, gdzie bije ‘serce narodu’. Na pewno nie w Warszawie ani w żadnym mieście, bo każde wielkie jest warszawskie. Może więc w Kowalewie na przystanku, w Witnicy, Człuchowie, a może na Greenpoincie, polskiej enklawie Nowego Jorku. Po drodze spotyka Krzyśka, który był ‘zwykły’ i umarł z przepracowania, Damiana, który żył w ‘poziomie’, choć ‘prawdziwe życie jest pionowe’ i Monikę całkiem przeciętną, marzącą o dobrym, czyli zwyczajnym mężu. Z ich przeciętności maluje przejmujące, dramatyczne obrazy, a z codzienności i drobnych z pozoru wydarzeń z wielkim talentem tworzy wielką historię ostatnich dziesięciu lat. Opisując, jak Polak rozpychał się, szukał własnego miejsca, tracił głowę z zamętu, a potem ją podnosił, walczył i płakał. I pyta: ile nasza podróż w nieznane kosztowała, jaki jest bilans zysków i strat, czy nie za wiele za nią zapłaciliśmy. I wreszcie: jacy jesteśmy, lepsi?
Włodek zaczynał swoją reporterską wędrówkę  po Polsce 16 lat temu, napisał ponad sto reportaży, wydał dwie książki. Warto wybrać się z nim w kolejną. Bo z Nowakiem warto podróżować, Nowaka trzeba czytać".
Teresa Torańska

"Nowak podpatruje Polskę przez dziurkę od klucza. Sprawy ważne i sprawki malutkie, postacie i ludków, zachłyśnięcie się nowym światem i nowymi możliwościami, oparte na tęsknocie za starym, choć to stare nie miało żadnych zalet, prócz tej, że było znajome. Nowak - choć ogląda dziwy i cuda na kiju - zachowuje chłód umysłu. Opowiada nam, jak jest. A jest... mój Boże, tego chyba nikt nie wie".
Paweł Smoleński


"Mistrzostwo reportażu zabarwione literackim kolorem z najwyższej półki. gdzie ludzka tragedia miesza się z komedią.
A poza tym jakże cenna prawda o współczesnej Polsce, nie tej z kolorowych miesięczników i tańców z gwiazdami.
Świetnie się to czyta. Wielki szacun".
Muniek Staszczyk

Włodzimierz Nowak (ur. 1958) - reporter "Gazety Wyborczej". Laureat Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Kazimierza Dziewanowskiego za cykl reportaży z Białorusi; Grand Press 2004 w kategorii reportaż prasowy za Mój warszawski szał; ten reportaż otrzymał również wyróżnienie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich 2005. Jego teksty znalazły się w szwedzkiej antologii polskiego reportażu ("Ouvertyr till livet", Brombergs 2003), francuskiej ("La vie est reportage", Noir sur Blanc 2005) i niemieckiej ("Von Minsk nach Manhattan", Zsolnay 2006). Finalista Nagrody Literackiej Nike 2008 (za zbiór reportaży „Obwód głowy”) oraz zdobywca Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej 2009.